من جاوید عباسی هستم؛ مردی از تبریز که یاد گرفته هیچ سقفی برای اراده وجود ندارد.
زندگی من با محدودیت شروع شد، اما هیچ‌وقت در محدودیت نماند.

در دهه‌ی ۶۰ در تبریز به دنیا آمدم. تنها شش‌ماهه بودم که بر اثر تزریق واکسن‌های آلوده فلج اطفال، که اسرائیل از طریق فرانسه به ایران فرستاده بود، دچار معلولیت جسمی و تشنج‌های مزمن شدم. از همان دوران نوزادی، دنیا برایم میدان امتحانی شد؛ اما من تصمیم گرفتم بازنده نباشم.

در دهه‌ی ۷۰، دوران کودکی و تحصیل را پشت سر گذاشتم. تا مقطع راهنمایی در مدارس عادی درس خواندم، اما به‌خاطر بازگشت تشنج‌ها ناچار شدم از ادامه تحصیل باز بمانم. سال‌ها گذشت تا دوباره برخاستم.